معرفی انواع پروتکل های شبکه

پروتکل‌ها قواعدی هستند که نحوه ارتباط میان دستگاه‌ها را تعیین می‌کنند. سیستم‌های کامپیوتری و دستگاه‌های همراه با ترکیبی از سخت‌افزار، سیستم‌عامل و نرم‌افزار به شبکه متصل می‌شوند.برای آشنایی بیشتر و دریافت اطلاعات کامل تر، همراه ما در وب سایت سئو ایرانی باشید.

پروتکل شبکه چیست

پروتکل‌ها مجموعه‌ای از قواعد و دستورالعمل‌ها هستند که چگونگی ارتباط بین دستگاه‌های مختلف را مشخص می‌کنند. سیستم‌های کامپیوتری و وسایل همراه از ترکیب‌های متنوعی از سخت‌افزار، سیستم‌عامل و نرم‌افزار بهره می‌برند تا به شبکه متصل شوند؛ از این رو ضروری است که تمامی این اجزا بتوانند با زبانی مشترک و قابل فهم با یکدیگر تعامل داشته باشند.

پروتکل چیست

دستگاه‌های هوشمندی که به شبکه‌های محلی یا اینترنت متصل می‌شوند، برای تبادل داده‌ها نیازمند هماهنگی و هم‌زبانی میان خود هستند. به‌طور مشخص‌تر، انتقال اطلاعات باید بر اساس یک معماری منظم و استاندارد صورت گیرد تا حجم داده‌های ارسالی با ظرفیت دریافت‌کننده مطابقت داشته باشد. اگر چنین هماهنگی وجود نداشته باشد، ممکن است یک گره مقدار بیشتری از اطلاعات نسبت به ظرفیت مورد انتظار گره دیگر ارسال کند.

معرفی پروتکل شبکه

این عدم تناسب موجب هدر رفت پهنای باند شبکه شده و روند انتقال داده‌ها را مختل می‌سازد. برای نمونه، ممکن است یک گره بسته‌هایی با حجم 128 بایت ارسال کند، در حالی که گیرنده آماده دریافت بسته‌هایی با حجم 256 بایت باشد. در چنین شرایطی، نه تنها ترتیب ارسال اطلاعات دچار آشفتگی می‌شود، بلکه امکان از دست رفتن برخی بسته‌های داده نیز وجود دارد.

مهم ترین پروتکل های شبکه

پروتکل‌های شبکه به طور کلی در سه دسته اصلی قرار می‌گیرند که هر کدام نقشی حیاتی در عملکرد شبکه‌ها دارند. این دسته‌ها شامل پروتکل‌های ارتباطی، مدیریتی و امنیتی هستند و هر یک مسئولیت‌های مشخصی را در ارتباط با نحوه انتقال داده‌ها، مدیریت منابع و تامین امنیت اطلاعات بر عهده دارند.

پروتکل های شبکه ارتباطی

پروتکل‌ها ابزارهایی هستند که ارتباط بین دستگاه‌های مختلف در شبکه را امکان‌پذیر می‌کنند و توانایی پشتیبانی از استانداردهای مخابراتی متنوع، چه آنالوگ و چه دیجیتال، را دارند. این پروتکل‌ها با بهره‌گیری از روش‌های گوناگون، بسته‌های اطلاعاتی را در شبکه‌های محلی و اینترنت منتقل می‌کنند.

پروتکل های شبکه مدیریتی

این پروتکل‌ها کاربرد ویژه‌ای دارند و عمدتاً برای نظارت بر دستگاه‌های ارتباطی و بهبود عملکرد شبکه‌های کامپیوتری مورد استفاده قرار می‌گیرند. عملکرد تجهیزاتی مانند مسیریاب‌ها، سرورها و مودم‌ها تحت تأثیر این پروتکل‌ها قرار می‌گیرد و هدف اصلی آن‌ها یافتن بهینه‌ترین مسیر انتقال داده‌ها است. به‌عنوان نمونه، در حوزه سرورها، شرکت‌هایی مانند سیسکو و اچ‌پی پروتکل‌هایی طراحی و اجرا کرده‌اند که امکان مدیریت از راه دور دستگاه‌ها را برای مدیران شبکه فراهم می‌کند.

پروتکل های شبکه امنیتی

یکی از مهم‌ترین ابزارهایی که نقش حیاتی در محافظت از اطلاعات و امنیت شبکه‌ها ایفا می‌کنند، خط‌مشی‌ها و پروتکل‌های رمزنگاری هستند. این فناوری‌ها به شکل مؤثری جلوی دسترسی افراد غیرمجاز به شبکه را گرفته و از داده‌های حساس شما محافظت می‌کنند.

برای مثال، در زمان راه‌اندازی یک شبکه بی‌سیم، استفاده از این پروتکل‌های امنیتی ضروری است تا از نفوذ هکرها و سرقت آسان رمز عبور جلوگیری شود. این خط‌مشی‌ها نه‌تنها امنیت شبکه شما را تضمین می‌کنند، بلکه آرامش خاطر را در استفاده از محیط‌های آنلاین برایتان به ارمغان می‌آورند.

انواع پروتکل های شبکه

در ادامه، انواع پروتکل‌های شبکه را مورد بررسی قرار می‌دهیم. از جمله مهم‌ترین پروتکل‌های شبکه می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

پروتکل های شبکه پروتکل TCP/IP

پرکاربردترین و رایج‌ترین پروتکل شبکه وظیفه ارسال و دریافت اطلاعات را بر عهده دارد. این پروتکل از ترکیب تعدادی پروتکل‌ مختلف شکل گرفته که در میان آن‌ها، پروتکل‌های TCP و IP از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. از نظر ساختار لایه‌ای، این پروتکل شباهت زیادی به مدل OSI دارد، اما تعداد لایه‌های آن کمتر از مدل OSI بوده و شامل لایه‌های تلفیقی است.

به بیان دقیق‌تر، در این مدل برخی از لایه‌های مشابه در مدل OSI با عملکرد نزدیک به یکدیگر در قالب یک لایه واحد ادغام شده‌اند. مدل TCP/IP از چهار لایه اصلی تشکیل شده که شامل موارد زیر می‌شوند:

-لایه واسط شبکه (Network Interface Layer): این لایه مسئولیت رسیدگی به مک‌آدرس‌ها، مسیریابی آن‌ها و انتقال فیزیکی بیت‌ها را برعهده دارد.

پروتکل های شبکه TCP/IP

–لایه اینترنت (Internet Layer): هدف اصلی این لایه، آدرس‌دهی IP و انجام عملیات مسیریابی است. پروتکل اینترنت (Internet Protocol یا IP) به‌عنوان مهم‌ترین پروتکل در این لایه ایفای نقش می‌کند.

–لایه انتقال (Transport Layer): وظیفه ارتباط بین دو میزبان را با استفاده از لایه‌های زیرین برعهده دارد. این ارتباط باید به‌گونه‌ای باشد که تبادل اطلاعات در سطوح مختلف بدون ایجاد خطا صورت پذیرد. پروتکل‌های TCP و UDP از اصلی‌ترین پروتکل‌های این لایه محسوب می‌شوند.

–لایه کاربرد (Application Layer): این لایه امکان تعامل کاربران با دستگاه‌های تحت شبکه را فراهم می‌کند و به آن‌ها اجازه می‌دهد داده‌ها را ارسال و دریافت کنند.

پروتکل های شبکه TLS/SSL

پروتکل امنیت لایه انتقال (TLS) بر پایه پروتکل سوکت‌ لایه امن (SSL) توسعه یافته است و هدف اصلی آن ایجاد ارتباطات امن و رمزنگاری شده میان گره‌ها در شبکه‌های محلی یا اینترنت است. این پروتکل‌ها برای حفاظت از بسته‌های اطلاعاتی طراحی شده‌اند و عملکرد آنها شباهت‌هایی با پروتکل TCP دارد. سازوکار این پروتکل‌ها بر اساس مراحل متعدد دست‌دهی یا Handshaking تنظیم شده و به این ترتیب امنیت ارتباطات را تضمین می‌کنند.

پروتکل های شبکه UDP

پروتکل UDP یکی از فناوری‌هایی است که در کنار پروتکل TCP به کار گرفته می‌شود و وظیفه خود را در لایه انتقال شبکه ایفا می‌کند. شاید برای شما هم این سوال پیش آمده باشد که تفاوت اصلی بین این دو چیست؟ جواب ساده است: سرعت و دقت. در حالی که TCP تمرکز خود را بر روی انتقال اطلاعات با ضمانت صحت کامل داده‌ها می‌گذارد، UDP رویکرد متفاوتی اتخاذ کرده است.

این پروتکل با حذف مراحل بررسی چک‌سام (Checksum) و ضمانت‌‌های مرتبط با صحت بسته‌های ارسالی، اولویت را به سرعت انتقال می‌دهد. به همین دلیل، UDP سریع‌تر از TCP عمل می‌کند اما در مقابل، احتمال خطا در ارسال داده‌ها بالاتر است. هر چند این عدم دقت ممکن است برای برخی کاربردها مناسب نباشد، اما در موارد خاصی مثل استریم‌های ویدیویی زنده و بازی‌های آنلاین، سرعت حرف اول را می‌زند.

در چنین شرایطی، گاهی بهتر است ضعف‌های جزئی در انتقال اطلاعات نادیده گرفته شود تا تجربه کاربری روان‌تر و بدون تاخیر ایجاد شود. به همین دلیل، UDP انتخاب اول سرویس‌هایی است که به سرعت بالا نیاز دارند.

پروتکل های شبکه SSH

پروتکل پوسته امن یا Secure Socket Shell (SSH) بستری برای دسترسی ایمن کلاینت‌ها به منابع شبکه فراهم می‌کند، حتی زمانی که کلاینت‌ها به شبکه‌های غیرایمن متصل هستند. این پروتکل با ایجاد یک سیستم ارتباطی مطمئن میان کاربر و سرور، امکان تبادل اطلاعات با امنیت بالا را برای کاربران فراهم می‌آورد. از ویژگی‌های برجسته آن می‌توان به انتقال خودکار اتصالات موجود، امکان تایید هویت کاربران جدید، انتقال فایل‌ها به صورت ایمن، تایید اعتبار کاربران و فراهم کردن یک تونل امن بر پایه پروتکل TCP/IP اشاره کرد.

پروتکل های شبکه Telnet

یکی از پراستفاده‌ترین و قدیمی‌ترین پروتکل‌های ارتباطی شبکه، ابزاری قدرتمند برای برقراری ارتباط از راه دور با دستگاه‌هاست. این پروتکل به کاربران امکان می‌دهد تا از طریق اتصال به دستگاه‌های دور، دستورات موردنظر خود را اجرا کنند. اما برای بهره‌مندی از امکانات آن، نیاز به یک نرم‌افزار کلاینت دارید که بتواند رابط خط فرمانی ارائه دهد. این رابط به شما امکان می‌دهد به سادگی به برنامه سرور متصل شده و تعامل لازم را برقرار کنید.

پروتکل های شبکه SMS

پروتکل پیام کوتاه یا همان SMS یکی از قدیمی‌ترین و پرکاربردترین روش‌ها برای ارسال و دریافت پیام میان دستگاه‌های دارای شبکه و سیم‌کارت است. این سرویس برای انتقال پیام‌های نوشتاری ساده طراحی شده و به کاربران امکان می‌دهد متن‌های کوتاه خود را با سرعت بالا ارسال کنند.

اما اگر بخواهید محتواهای چندرسانه‌ای مانند تصاویر، ویدئوها یا فایل‌های صوتی را ارسال کنید، به فناوری پیشرفته‌تری تحت عنوان MMS نیاز دارید. MMS که مخفف Multimedia Messaging Service است، قابلیت‌هایی فراتر از متن داشته و برای انتقال داده‌های پیچیده و جذاب بسیار کاربردی است.

پروتکل های شبکه FTAM

پروتکل FTAM، یا همان روش دسترسی انتقال فایل به‌عنوان یکی از ابزارهای کاربردی برای مدیریت و اشتراک‌گذاری فایل‌ها و پوشه‌ها معرفی شده است. این پروتکل به‌گونه‌ای طراحی شده که امکان دسترسی به فایل‌ها را، چه به صورت محلی و چه به صورت راه دور، ساده‌تر کند.

عملکرد آن شباهت زیادی به پروتکل FTP دارد و می‌تواند برای انتقال داده‌ها بین سیستم‌های مختلف مورد استفاده قرار گیرد. FTAM با هدف ارائه یک راهکار جامع و مؤثر در مدیریت فایل‌ها پا به عرصه گذاشته است و توانسته نقش مهمی در تسهیل ارتباطات دیجیتال ایفا کند.

پروتکل های شبکه SMPT

پروتکل انتقال ساده ایمیل (Simple Mail Transfer Protocol یا SMTP) یکی از استانداردهای اصلی برای ارسال ایمیل است. زمانی که ایمیلی ارسال می‌کنید، این پروتکل وظیفه انتقال اطلاعات بین سرورها در اینترنت را بر عهده دارد. سرور مقصد ممکن است برای مدیریت ارسال و دریافت ایمیل‌ها از پروتکل‌های دیگری مانند POP یا IMAP استفاده کند، اما فرآیند انتقال اولیه معمولاً توسط SMTP انجام می‌شود.

پروتکل های شبکه SNMP

پروتکل مدیریت ساده شبکه (Simple Network Management Protocol یا SNMP) در لایه 7، یعنی لایه کاربرد، عمل می‌کند و جهت نظارت و مدیریت دستگاه‌های متصل به شبکه در شبکه‌های محلی و گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پروتکل امکان انتقال اطلاعات مدیریتی میان تجهیزات مختلف شبکه را فراهم می‌آورد و نقش حیاتی در مدیریت کارآمد شبکه ایفا می‌کند.

اجزای اصلی SNMP شامل SNMP Manager، Managed Devices، SNMP Agent و Management Information Base (MIB) هستند. همچنین، این پروتکل از مجموعه‌ای دستورهای کاربردی بهره می‌برد که دسترسی ساده و سریع به اطلاعات شبکه را ممکن می‌سازند.

پروتکل های شبکه NET FLOW

پروتکل مورد نظر در واقع ابزاری قدرتمند برای مدیریت و نظارت بر ترافیک آی‌پی است که امکان گزارش‌دهی جامع در مورد وضعیت شبکه را فراهم می‌کند. این پروتکل به مدیران شبکه این فرصت را می‌دهد که نه تنها جریان داده‌ها را زیر نظر داشته باشند، بلکه تمامی اتفاقات و تغییرات رخ‌داده در شبکه را نیز به دقت رصد کنند.

از جمله قابلیت‌های برجسته این پروتکل می‌توان به ارائه گزارش‌هایی در مورد میزان مصرف پهنای باند شبکه، بررسی عملکرد برنامه‌های کاربردی و تجهیزات، ارزیابی منابع موجود در شبکه، تجزیه‌وتحلیل تغییرات و تاثیر آن‌ها بر زیرساخت‌ها، شناسایی مشکلات یا ناهنجاری‌ها و حل مسائل مربوط به دستگاه‌های متصل اشاره کرد. این ویژگی‌ها باعث شده‌اند که این پروتکل به یکی از ابزارهای کلیدی برای حفظ سلامت و بهره‌وری شبکه‌ها تبدیل شود.

پروتکل های شبکه PPP

پروتکل نظیر به نظیر که با عنوان Point to Point شناخته می‌شود، یکی از ابزارهای کاربردی در انتقال داده‌های چند پروتکلی میان دو سیستم است که به صورت مستقیم به یکدیگر متصل هستند. این پروتکل برای ارسال داده‌ها به صورت واحدهای بایتی طراحی شده و در شبکه‌هایی با پهنای باند بالا، جایی که سرعت انتقال داده‌ها و حجم اطلاعات اهمیت زیادی دارد، بسیار موثر است.

یکی از ویژگی‌های برجسته این پروتکل، عملکرد آن در لایه پیوند داده (Data Link Layer) است؛ لایه‌ای از مدل شبکه که وظیفه سامان‌دهی و مدیریت فرایند انتقال داده‌ها بین دو نقطه را بر عهده دارد. در این مرحله، اطلاعات به شکل فریم سازماندهی شده و آماده انتقال به مقصد می‌شود. چنین قابلیتی سبب شده تا این پروتکل کاربرد گسترده‌ای در سیستم‌های ارتباطی پیشرفته داشته باشد و نقش مهمی در بهینه‌سازی فرآیند تبادل داده‌ها ایفا کند.

انواع پروتکل های شبکه pdf

مطالب زیادی منوط به این محتوا در قالب کتا یا پی دی اف وجود دارد که ما به برخی از آنها اشاره میکنیم :

در این بخش، برخی از طبقه‌بندی‌های رایج پروتکل‌های شبکه به همراه مثال‌هایی از هر دسته شرح داده شده‌اند:

انواع پروتکل های ارتباطی در الکترونیک

1-پروتکل‌های ارتباطی شبکه این پروتکل‌ها به انتقال داده‌ها میان دستگاه‌های مختلف در شبکه کمک می‌کنند. با استفاده از آن‌ها، امکان تبادل فایل‌های متنی، ارتباط بین روترها و دستگاه‌های خارجی یا داخلی شبکه فراهم می‌شود. نمونه‌هایی از پروتکل‌های ارتباطی شبکه:

–بلوتوث: این پروتکل می‌تواند دستگاه‌های مختلف مانند لپ‌تاپ، تلفن همراه، دوربین، چاپگر و تبلت را به یکدیگر متصل کند.

-پروتکل انتقال فایل (FTP): پروتکل FTP اجازه اشتراک‌گذاری فایل‌ها بین میزبان‌ها را فراهم کرده و امکان انتقال فایل‌های بزرگ، بازیابی فایل‌های از دست‌رفته و ادامه انتقال پس از وقفه را ارائه می‌دهد.

– پروتکل کنترل انتقال/پروتکل اینترنت (TCP/IP): این پروتکل تضمین می‌کند که پیام‌ها به‌صورت قابل اعتماد و بدون تکرار به مقصد مناسب و در زمان مقرر تحویل داده شوند.

انواع پروتکل های ارتباطی صنعتی

– پروتکل انتقال ابرمتن (HTTP): برای اشتراک‌گذاری داده‌هایی مانند فایل‌های متنی، تصاویر و ویدئوها در سیستم‌های اطلاعاتی ابررسانه‌ای توزیع‌شده مورد استفاده قرار می‌گیرد.

-پروتکل انتقال نامه ساده (SMTP): این پروتکل برای ارسال ایمیل‌ها بین دستگاه‌ها و اطلاع‌رسانی کاربر از پیام‌های دریافتی کاربرد دارد.

انواع پروتکل های امنیتی شبکه

2-پروتکل‌های امنیتی شبکه هدف این دسته از پروتکل‌ها، حفظ ایمنی داده‌های ارسال‌شده در شبکه است. با استفاده از روش‌هایی چون رمزهای عبور، سیستم‌های احراز هویت و رمزگذاری، از دسترسی کاربران غیرمجاز به اطلاعات جلوگیری می‌شود. نمونه‌هایی از پروتکل‌های امنیتی:

– پروتکل انتقال ابرمتن امن (HTTPS): مشابه HTTP عمل می‌کند، اما با بهره‌گیری از رمزگذاری، ارتباط امن داده‌ها را تضمین می‌نماید.

-امنیت لایه سوکت/لایه انتقال ایمن (SSL/TLS): این پروتکل‌ها با استفاده از رمزگذاری، اطلاعات منتقل‌شده بین دو سیستم را ایمن‌سازی می‌کنند. TLS نسخه جدیدتری از SSL است که همچنان توسط برخی به نام SSL شناخته می‌شود.

-پوسته ایمن (SSH): SSH امکان ایجاد اتصالات امن به شبکه را فراهم کرده و مدیریت دستگاه‌های شبکه در سطح فرمان را ممکن می‌سازد.

– پروتکل انتقال امن فایل (SFTP): این پروتکل دسترسی، انتقال و مدیریت فایل‌ها را در بستر امن انجام می‌دهد.

انواع پروتکل های مدیریت شبکه

3-پروتکل‌های مدیریت شبکه این دسته شامل فرآیندها و رویه‌هایی است که نحوه راه‌اندازی، عملکرد و نگهداری شبکه‌ها را تعیین کرده و ارتباط بین دستگاه‌های مختلف در شبکه را مدیریت می‌کند. نمونه‌هایی از پروتکل‌های مدیریت شبکه:

–پروتکل مدیریت شبکه ساده (SNMP): SNMP به مدیران شبکه اجازه ارزیابی عملکرد شبکه، شناسایی خطاها و عیب‌یابی مشکلات را می‌دهد.

-پروتکل پیام کنترل اینترنت (ICMP): این پروتکل اطلاعات مربوط به عملکرد دستگاه یا شبکه و پیام‌های خطا را ارسال کرده و در فرآیند عیب‌یابی کمک می‌کند.

–Telnet: مشابه SSH عمل می‌کند و مدیریت دستگاه‌ها در سطح فرمان را ممکن می‌سازد؛ با این تفاوت که اتصال امن را ارائه نمی‌دهد.

پروتکل های لایه شبکه

در هر شبکه کامپیوتری، هر دستگاه دارای یک آدرس IP است که نقش شناسه‌ی منحصربه‌فرد را ایفا می‌کند و امکان آدرس‌دهی دقیق را فراهم می‌آورد. این آدرس در لایه شبکه یا همان لایه 3 تعریف ‌می‌شود و به‌عنوان یک آدرس منطقی شناخته می‌شود.

لایه های شبکه

نکته قابل توجه این است که آدرس IP می‌تواند در طول زمان تغییر کند؛ برای مثال، زمانی که رایانه ری‌استارت می‌شود، ممکن است به آن یک آدرس جدید اختصاص داده شود. به عبارتی، یک کامپیوتر در یک لحظه مشخص دارای یک IP باشد و در شرایط یا زمان دیگر بتوان آدرس IP دیگری را برایش تنظیم کرد. این انعطاف‌پذیری یکی از ویژگی‌های مهم شبکه‌های مدرن است.

پروتکل تفکیک آدرس

پروتکل تفکیک آدرس (ARP) برای تبدیل آدرس IP به آدرس فیزیکی لایه 2 (MAC) در شبکه‌های اشتراکی استفاده می‌شود. آدرس MAC، که روی کارت شبکه (NIC) هر دستگاه حک شده و تغییر‌ناپذیر است، برای ارتباط لایه 2 ضروری است. برخلاف MAC، آدرس IP کمتر تغییر می‌کند و در صورت تعویض NIC، MAC دستگاه جدید خواهد بود.

برای دریافت آدرس MAC مقصد، رایانه مبدأ یک پیام انتشار ARP به شبکه ارسال می‌کند و می‌پرسد: «این آدرس IP متعلق به چه کسی است؟». همه میزبان‌های شبکه این پیام را پردازش کرده، و میزبان مقصد آدرس MAC خود را پاسخ می‌دهد. نگاشت MAC به IP در کش ARP میزبان‌ها ذخیره می‌شود تا ارتباطات بعدی سریع‌تر باشند. در ARP معکوس، اگر میزبان آدرس MAC را داشته باشد اما نیازمند آدرس IP باشد، از این سازوکار استفاده می‌شود.

پروتکل پیام کنترل اینترنت

ICMP پروتکل گزارش‌دهی خطا و عیب‌یابی شبکه است که در مجموعه پروتکل‌های IP قرار دارد و اطلاعات خود را داخل بسته‌های IP ارسال می‌کند. این پروتکل، مانند IP، غیر پایدار و مبتنی بر «بیشترین تلاش» است. در صورت وجود خطا در شبکه، ICMP اطلاعات مربوط به مشکل را به میزبان اصلی ارسال می‌کند.

این پروتکل دارای ده‌ها پیام برای عیب‌یابی و گزارش خطا است. پیام‌های ICMP-echo و ICMP-echo-reply کاربرد زیادی دارند و برای بررسی دسترس‌پذیری میزبان‌ها استفاده می‌شوند. پس از دریافت ICMP-echo توسط یک میزبان، پیام ICMP-echo-reply بازمی‌گردد. هر مشکل موجود در شبکه نیز توسط ICMP گزارش می‌شود.

پروتکل اینترنت نسخه 4

IPv4 یک سیستم آدرس‌دهی 32 بیتی است که در شبکه‌های TCP/IP برای شناسایی یکتای میزبان‌ها استفاده می‌شود. این سیستم امکان تقسیم شبکه به زیرشبکه‌های کوچک‌تر را فراهم می‌کند و هر زیرشبکه شامل میزبان‌های تعریف‌شده‌ای است. آدرس‌های IPv4 به کلاس‌های زیر تقسیم می‌شوند:

– کلاس A: بخش اول برای شبکه و سه بخش دیگر برای میزبان.

– کلاس B: دو بخش اول برای شبکه و دو بخش بعدی برای میزبان.

– کلاس C: سه بخش اول برای شبکه و بخش آخر برای میزبان. – کلاس D: روشی ساده، بدون ساختار سلسله مراتبی.

– کلاس E: کاربرد آزمایشی. IPv4 شامل آدرس‌های خصوصی (غیرمسیری روی اینترنت) و عمومی (ارائه‌شده توسط ISP‌ها و قابل مسیریابی اینترنتی) است.

همچنین، این پروتکل «پایدار» نیست اما از مدل «تحویل با بیشترین تلاش» استفاده می‌کند.

پروتکل اینترنت نسخه 6

پایان یافتن آدرس‌های IPv4 زمینه‌ساز عرضه نسل جدید پروتکل اینترنت، نسخه 6 (IPv6) شد. آدرس‌های IPv6 با عرض 128 بیت، فضایی بسیار گسترده برای آدرس‌دهی فراهم می‌کنند که در آینده می‌تواند نه تنها در سطح جهانی بلکه فراتر از آن مورد استفاده قرار گیرد.

نسخه 6 اینترنت ویژگی آدرس‌دهی Anycast را ارائه داده و هم‌زمان مفهوم broadcasting را حذف کرده است. فناوری broadcasting به دستگاه‌ها اجازه می‌دهد تا به‌صورت خودکار یک آدرس IPv6 دریافت کرده و درون شبکه محلی ارتباط برقرار کنند. این فرایند خود-پیکربندی، نیاز به سرورهای «پروتکل پیکربندی میزبان دینامیک» (DHCP) را حذف کرده است.

پروتکل اینترنت نسخه شش

به‌این‌ترتیب، حتی در صورت خاموش بودن سرور DHCP در آن subnet، میزبان‌ها همچنان قادر خواهند بود با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. یکی دیگر از قابلیت‌های جدید IPv6، امکان جابه‌جایی آسان دستگاه‌های مجهز به این پروتکل است. این ویژگی، که به نوعی broadcasting متحرک محسوب می‌شود، دستگاه‌ها را قادر می‌کند بدون نیاز به تغییر آدرس IP خود جابه‌جا شوند و همچنان ارتباطاتشان برقرار باشد.

در حال حاضر، IPv6 هنوز در مراحل اولیه گذار قرار دارد و پیش‌بینی می‌شود طی سال‌های آینده به‌طور کامل جایگزین IPv4 شود. وضعیت فعلی نشان می‌دهد که تنها بخش محدودی از شبکه‌ها از این پروتکل استفاده می‌کنند. برای ساده‌تر شدن گذار از IPv4 به IPv6، سازوکارهایی طراحی شده‌اند که امکان اتصال مؤثر میان شبکه‌های مبتنی بر هر دو پروتکل را فراهم می‌آورند. این روش‌ها شامل موارد زیر هستند: پیاده‌سازی پشته دوگانه تونل‌سازی NAT-PT

⏬مقالات پیشنهادی برای شما عزیزان⏬

آموزش بازیابی فایل های حذف شدهآموزش نصب ویندوز از روی فلشآموزش کامل مدل آیدا

مطالعه بیشتر

نوشته قبلی

هوش مصنوعی پرپلکسیتی

نوشته بعدی